Bir Kentin Çoraklaşmasının ÖyküsüErdal Duman

Kent-sanat ilişkisinde kamusal alanların rolü önemli bir unsurdur. Birey, sanatla ilişkisini ilk olarak kamusal alanlarda bulur ve bu karşılaşma üzerinden özel alanlara (galeriler, müzeler) ve buradan da bireyin kendi alanına sıçrar. Fakat günümüzde sergilerin sansüre uğraması, heykellerin yıkılması, yerlerinden kaldırılması gözlerde ve hafızalardan uzaklaştırılmasıyla bir bilinç kuraklığı yaşatılmak istenmektedir. Yaşamımızın her alanına her şekilde müdahaleyi haklı gören bu zihniyet sadece muhafazakarlık modeliyle toplumun düşünce ve davranış biçimini belirlemeye çalışmaktadır. Sadece bu perspektifle kendilerini her konuda otorite kabul edip toplumun tüm yaşam alanlarında uyguladıkları örtük şiddetle bireyin kazanımlarını, haklarını, beğenisini, inancını-inançsızlığını, ifade özgürlüğünü hiçe saymaktadır. Sonuç olarak kamusal alanlarda bir heykelin savunulması, korunması ifade özgürlüğüne sahip çıkmakla eşdeğerdir. Başkent Ankara’yı uzun yıllar yöneten yerel yönetim kentin sanatla ilişkisini kurmak bir yana var olan özgün sanat eserlerini yok etmiş kazanılmış hafızayı ifade özgürlüğünü tahrip etmiştir. Beş milyonu aşkın nüfusu, birçok üniversitenin olduğu, yazarların, sanatçıların yetiştiği Ankara, sanatsal üretim ve tüketim açısından yıldan yıla çorak bir kentte dönüşmüştür. Bu söyleşi Ankara’nın cumhuriyet döneminden bu zamana kadar ve önemli şehir aksları düşünülerek kentin sanatla ilişkisinden çok ilişkisizliği üzerine olacaktır.